Kino ulotne – polskie programy filmowe cz.1
Cyfrowe Muzeum Kinematografii przedstawia pierwszą wirtualną wystawę zrealizowaną w oparciu o zbiory Muzeum Kinematografii w Łodzi i Archiwum Państwowego w Łodzi.
Wystawa jest podzielona na dwie części:
oraz
W każdej z głównych kategorii wyróżniono podkategorie tematyczne:
Do roku 1939:
1. Pierwsze ślady kultury filmowej – gdzie prezentujemy programy z początku XX wieku do wydarzeń, które nie zawsze będąc pokazami filmowymi, przygotowywały grunt pod nową masową rozrywkę. Są to programy ze zbiorów Archiwum Państwowego w Łodzi.
2. Kantory filmowe polecają – wraz z pojawieniem się kina, zaczęły powstawać instytucje zajmujące się rozpowszechnianiem filmów. Często były to „firmy jednego dnia”. Ich oferta była bardzo różnorodna: od przebojów filmowych po kino wręcz jarmarczne.
3. Co grano w kinoteatrach? – początkowo filmy wyświetlano na zmianę z przedstawieniami teatralnymi, czy rewiowymi, nie dowierzając zyskowności nowego przedsięwzięcia jakim było kino. W małych miejscowościach ta praktyka utrzymywała się bardzo długo.
4. W służbie oświaty – szybko dostrzeżono edukacyjne walory kina i powstawały specjalne instytucje o charakterze edukacyjno-popularyzatorskim, jak działający w latach 1922 – 1939 przy Wodnym Rynku w Łodzi Łódzki Kinematograf Oświatowy. W tym dziale pokazujemy programy z bogatych zbiorów Archiwum Państwowego w Łodzi.
5. Giganci z Hollywood nadają ton – potężna kinematografia hollywoodzka już przed wojną zalewała świat swoimi produkcjami. Dość powiedzieć, że w czasach filmu niemego wypuszczano w świat dziesiątki wersji językowych filmów, co zresztą miało wpływ na czas premier w różnych krajach.
6. Odpowiedź polskich i europejskich dystrybutorów – kino europejskie, w tym polskie, nie pozostawało dłużne Amerykanom. W tych czasach za produkcję filmów brał się każdy. Tak jak dzisiaj, powstawały dzieła wielkie i takie, po których nie pozostał ślad.
Po roku 1945:
1. Tuż po wojnie – w tym czasie prezentowano ocalałe polskie filmy przedwojenne oraz popularne filmy sowieckie wyprodukowane przed i podczas wojny. Proszę zwrócić uwagę na bardzo niską jakość druku.
2. Papierowe perełki Filmu Polskiego – mimo trudności z papierem i farbami drukarskimi państwowy dystrybutor filmów „Film Polski” dbał o jakość graficzną i rozróżnialność swoich programów.
3. Jeżeli dla mas, to bezpłatnie – zunifikowane pod względem formy ulotki mają informować, a nie przyciągać widza.
4. Ulotny socrealizm – ten okres odbił się przede wszystkim na tematyce proponowanych filmów – dominuje kino sowieckie.
6. Filmowe sylwa – wielu programów nie udało się ująć w żadne kategorie. Wybrane z nich prezentujemy tutaj.
7. Graficzne odrodzenie – znów wolno było eksperymentować z formą i kolorem.
8. Apogeum kina ulotnego – okres charakteryzujący się wręcz rozbuchaniem kształtów, kolorów, liternictwa.
9. Szlachetny minimalizm – nastąpił odwrót od wymyślnych form graficznych ku obrazowi. W programach dominują kolaże portretów i kadrów z filmów.
10. Papierowa stabilizacja – kolor ustępuje szarościom, obraz łączy się z grafiką.
11. Pożegnanie z programem filmowym – rozwój technik multimedialnych i globalne sterowanie dystrybucją filmów powodują zanik tradycyjnych programów filmowych. Widzom daje się zunifikowane pod względem formy i treści ulotki lokalizowane językowo, tak jak to bywało pod koniec lat 30. XX wieku z programami filmów wiodących firm hollywoodzkich.